پدر شهید: با شهادت دوستان، متاثر می شد و می گفت خوشا به حالشان توفیق شهادت نصیبشان شد. وقتی دوستانش شهید می شدند، خود را برای مراسم شب هفت آنان می رساند. یکی دو روز می ماند و دوباره به منطقه می رفت. هر وقت می آمد، این پا و آن پا می کرد که زودتر برگردد.
وقتی اسم امام درمنزل ما بیان می شد، او حال دیگری می شد. وقتی از تلویزیون مطالبی را می دید، اشک از چشمانش جاری می شد.
محسن جلالی: علی فردی متدین و با خدا بود. آنقدر مسایل دینی برای وی مهم بود که هیچگاه آن را ترک نمی کرد. نسبت به هم سن و سالانش بسیار جلوتر بود و بزرگ و کوچک را درک می کرد. او در پوشیدن لباس، بسیار ساده پوش بود. هیچ وقت لباس زرق و برق دار نمی پوشید. هیچ گاه ندیدم با کسی درگیر شود. یا با کسی به عنوان  جمله اعتراض حرفی بزند. این نظر را نه تنها من دارم، بلکه تمامی دوستانش نیز همین حس را داشتند. آنقدر شجاع بود که، در مدتی که من او را می شناختم، حتی یک ذره ترس در وجودش ندیدم.
موقع اعزام شدن، من و شهید علی قانعی داخل اتوبوس که از سپاه حرکت کرده بود کنار هم نشسته بودیم. معمولا اتوبوس های اعزامی به جبهه ها یکبار در شهر دوری میزدند، اما آنروز اتوبوس ها چند بار در شهر دور زدن، شهید والامقام علی قانعی به من گفت: خوب شهر رو ببینیم، یقیننا این آخرین باری است که در بابل هستم. و چند ماه بعد در ادامه عملیات کربلای پنج در کنار شهید والامقام علی خیرخواهان به شهدا پیوستند.
دکتر حسین عباس زاده